จะว่าไปแล้วการเป็นล่ามก็ช่วยให้ผมเรียนรู้จิตของเพื่อนมนุษย์ได้ดีขึ้นมาก
ตระหนักว่าความทุกข์ระทมนั้นไม่มีการแบ่งแยกชาติพันธุ์ ศาสนา และภาษา เวลาทุกคนสุขก็สุขเหมือนกัน เวลาทุกข์ก็ทุกข์เหมือนกัน ไม่มีว่าทุกข์ของชาวพุทธนั้นจะขมขื่นกว่าอิสลาม คริสต์ หรือ ฮินดู ยามสุขนั้นเราก็สุขเหมือนกัน
เช่นกัน เราทั้งผองหมู่มวลมนุษยชาติ ก็อยากที่จะเรียนรู้ว่าทุกข์ที่แท้นั้นคืออะไร และหนทางที่สามารถหลุดพ้นจากทุกข์นั้นควรจะทำอย่างไร
ในแต่ละวันนั้น มีเพื่อนชาวต่างชาติต่างก็ผลัดเปลี่ยนมาให้อาจารย์รับรู้ความทุกข์ของตน และถามถึงวิธีการหลุดพ้นจากทุกข์นั้น บ้างก็มาด้วยความระทมที่แสดงออกมาทางสีหน้า บ้างก็ร้องไห้ บ้างก็แค่อยากมาระบาย คำถามที่ถามออกมาจึงเต็มไปด้วยพลังด้านมืดอันทุกข์ระทน จึงเป็นการยากสำหรับข้าพเจ้าที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้รับผลกระทบจากพลังแห่งทุกข์นั้นๆ
ในแต่ละวันหลังจากเสร็จสิ้นจากการเป็นล่าม บางครั้งข้าพเจ้าต้องนอนระทมด้วยความปวดหัว บ้างก็กลับมากระสับกระส่ายจากเรื่องราวที่ต้องรับรู้ทุกข์ของเพื่อนๆ ผมอัศจรรย์ใจมากว่าทำไมอาจารย์ถึงสามารถนิ่งสงบและมีเมตตาแด่ศิษย์ได้ขนาดนั้น อาจารย์สงบเพียงพอที่สามารถฟังทุกข์จากศิษย์ได้ และให้คำอธิบายกับศิษย์เหล่านั้นอย่างอดทน ที่สำคัญคือ อาจารย์สามารถปล่อยวางกับเรื่องราวแห่งสรรพสิ่งได้อย่างมีอุเบกขา
ยามที่เห็นทุกคนมีทุกข์ ลึกๆผมอยากจะช่วยให้ทุกคนพ้นทุกข์นะ
ผมอยากเปลี่ยนใบหน้าที่เศร้าหมองเหล่านั้น เป็นใบหน้าที่เบิกบาน
ผมอยากให้ทุกคน ทุกผู้นามในโลกใบนี้ พบหนทางแห่งการหลุดพ้นจากความทุกข์
เพื่อพบความสุขที่แท้จริง..........
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น