สายน้ำแห่งกาลเวลา....

ห้วงยามใดที่สามารถสรรหาเวลาให้กับตนเองได้ฉันมักแอบปลีกเร้นกายไปนั่งเหม่อมองสายน้ำเจ้าพระยาเพียงลำพังที่ธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ ไม่ว่าจะอยู่ในห้วงภวังค์ของอารมณ์ที่ดำดิ่งซ่อนลึก เงียบงันเพียงใดก็ตาม ฉันก็ยังมีสายน้ำ....เป็นมิตรที่แสนดี มิตรที่คอยสดับตรับฟังเรื่องราวของฉัน อย่างใส่ใจในเนื้อหา

เช่นกัน....กับสายน้ำ เธอมีเรื่องราวที่ผ่านพบมามากมาย บอกกล่าวฉันอย่างเก่าก่อนทุกคราไป เราสองแย่งกันแลกเปลี่ยน เล่าขานเรื่องราวกันย่างสนุกสนาน

แต่วันนี้ฉันพกพาบางอย่างมาหาสายน้ำ"วันนี้ เธอเป็นอะไร" สายน้ำถามฉัน"ฉันเหนื่อยเหลือเกินกับเรื่องราวอันหลากหลายของผู้คนรอบข้าง ทุกอย่างประดังเข้ามาดั่งระรอกคลื่อน ฉันอยากหลับสักตื่น ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของราตรีกาล"

มาหาฉันสิ...ในอ้อมกอดฉันนั้น ไออุ่นอวลด้วยความรัก อาทร และความฉ่ำเย็นคลายความอ่อนล้าให้เธอได้ เคลื่อนกายอันบอบบางของเธอมาหาฉันสิ"

ฉันดำดิ่ง ละล่องกลืนหายไปในสายน้ำที่หอมกรุ่นแลอ่อนนุ่มสายน้ำได้ชักนำฉัน เดินทางไปยังสถานที่ต่างๆ ทั้งจุดเริ่มต้น เป้าหมาย และปลายทางเสียงสะท้อนอย่างอ่อนโยนของเธอ....ต้องโสตฉันว่า

"ชีวิต...คล้ายดั่งการเดินทางของสายน้ำแห่งการเวลาเมื่อยามใดที่ตัดสินใจที่จะเดินทางแล้ว ก็ไม่สามารถย้อนกลับทางเดิมเช่นเก่าก่อนได้ ทุกอย่างที่เราย่างกรายผ่านไปได้กลายเป็นเถ้าถ่านที่ซุกซ่อนอยู่ในซอกหลืบของความทรงจำ ที่คละเคล้ากันไปทั้งรอยยิ้ม-คราบน้ำตา ทั้งเสียงหัวเราะอย่างเริงร่า-ร้องไห้อย่างร้าวราน เสียใจ-ดีใจ

ชีวิตดำเนินไปดั่งตัวโน้ตในบทเพลงที่เริ่มต้นอาจจะขึ้นต้นที่ท่วงทำนองอ่อนหวาน ลีลาอันอ่อนช้อย ทว่าสุดท้ายจบลงอย่างใดเล่า.....ใครเลยจะทราบได้ท่วงทำนองของบทเพลงมีทั้งสุขและทุกข์ "หากเรารู้ไม่เท่าทันในลีลาของตัวโน้ตบทเพลงของชีวิตเราก็จบลงอย่างเศร้าสร้อย"

"ชีวิตคนเรา....เดินทางเช่นเดียวกับสายน้ำที่ต้องพานพบเรื่องราวต่างๆมากมาย เราพบกันเพื่อพราก เพื่อไปพบสิ่งใหม่ในทุกโมงยามของชีวิตที่เรามิอาจคาดเดาได้ว่า...คือสิ่งใดกันทุกเสี้ยวจังหวะชีวิต เราควรดำเนินไปอย่างเบิกบานเก็บเกี่ยวทุกอย่าง อย่างมีคุณค่าและอย่างงดงาม ทุกอย่างที่พานพบเป็นครูสอนเราให้ตระหนักถึงความจริงอย่างเท่าทัน

เป็นไปได้ที่บ่อยครั้ง เราอาจจะสะดุดกับเรื่องราวบางเรื่องที่เข้ามาอย่างเจ็บปวดแต่ก็นั่นแหละจ้ะ เหล่านั้นคล้ายดั่งเกลียวคลื่นเริงระบำต้องพยับแดดในยามเย็นที่สร้างความงดงาม ความอ่อนไหว...อ่อนโยน และการมองโลกอย่างเท่าทัน เป็นการประทานของขวัญอย่างล้ำค่าแด่ชีวิต"

สายน้ำยังได้พาฉันเดินทางต่อไป ผ่านห้วงกาลเวลาและในรอยต่อของสรรพสิ่ง ให้ฉันได้เห็นคุณค่า ความงดงามของชีวิตต่อไป

ห้วงยามใดที่ฉันมีเวลาว่าง

ฉันมักพบตัวเองปลีกวิเวกเพียงลำพังด้วยรอยยิ้มสีจางๆอยู่กับสายน้ำแห่งกาลเวลา

ความงาม

หลายชั่วอึดใจทีเดียว กว่าจะตัดสินใจกดหมายเลขเพื่อโทรไปหามี่ได้

"พี่เล็กอยู่ไหน ค่ะ" คือ เสียงตอบรับที่ตามมาก่อนที่ผมจะบอกพื้นที่ของตนเองที่ยืนอยู่ จริงๆแล้ว ก่อนหน้านี้ ผมไม่ค่อยจะเข้าใจตนเองมากนักว่า

ทำไมผมต้องเร่งรีบขึ้นมาจากปักษ์ใต้เพื่อมาดูสาวน้อยนางนี้ แสดงการร่ายรำในงาน International Dance Festival 2008

ท้ายสุด ผมก็พบตัวเองมายืนอยู่ในงานนี้จนได้

โมงยามคล้ายดั่งหยุดนิ่ง...

อาจเป็นเพราะผมไม่เคยเห็นมี่และทีมงานร่ายรำมาก่อนก็เป็นได้

อาจเป็นช่วงเวลาสั้นของการแสดง แต่ก็สะกดดั่งมนต์ขลังให้ดำดิ่ง

ฟื้นจากภวังค์อีกครา ยามเมื่อการร่ายรำได้อำลา ตามมาด้วยเสียงปรบมืออย่างชื่นชม

ผมพบว่า...ได้มองสาวน้อยนางนี้ แปลกไปจากเดิมที่เคยเป็น

หญิงสาวที่เจอที่ INEB นั้น เป็นภาพลักษณ์ที่แข็งแกร่ง เปี่ยมด้วยความเชื่อมั่นในความเป็นตัวตนสูง ออกห้าวและแก่นๆเล็กน้อย

แต่ยามนี้ กาลกลับไม่ใช่เช่นนั้น มุมมองที่เห็นและเป็นอยู่ได้แตกต่างไปจากเดิม

ภาพที่เธอเดินเข้ามาหาผม...ด้วยชุดเดิมบนเวที

กลับเป็นหญิงสาวที่ยิ้มได้อย่างอ่อนหวาน เป็นประกาย งดงาม อย่างที่ผมหลงลืมที่จะสังเกตมาก่อน

เป็นหญิงสาวที่มีใจด้านในที่ดีพอควร ถึงสามารถแสดงการร่ายรำได้งดงามเยี่ยงนี้

ผมยังจำอาการเขินๆ และประหม่า ยามที่นั่งคุยอยู่กับเธอได้

นึกแล้วยังขำตัวเอง

ชีวิตก็เยี่ยงนี้แหละ...

ความงดงามมีให้เห็นและดำรงอยู่ทุกซอกหลืบสถาน

ไม่เว้นแม้แต่พื้นที่เปลี่ยวร้างของจิตใจ

ขอบคุณสำหรับความงดงามที่ได้พบเจอ

เอ่อ...แต่ภาพที่เอามาลงไม่เกี่ยวข้องกับงานนะครับ

เพียงแต่เป็นการแสดงที่อื่นของมี่

Engaged Buddhism

In fact, engaged Buddihsm is just Buddhism.
The word 'engaged' is to draw people's attention to the fact that Buddihsm should be practised not only in the monasteries but also in the world.

In Vietnam we use that word a lot, because we live in a situation of war where people suffer.
If you meditate in a temple and you hear bombs falling and know that innocent people are being killed, you cannot just stay within the compound of the temple because to meditate is to be aware of what is going on.

So your meditation takes on a broader meaning in the context of society.
You can bring relief to the wounded and the refugees while you continue the meditation that you started in the meditation hall.

You can practise mindful breathing, mindful walking, mindful helping, and still remain yourself while doing the job that compasion needs you to do and that is how and why engaged Buddhism was born.

Being and Interbeing
Thich Nhat Hanh