วันเวลาที่เหลืออยู่

ผมเคยตั้งคำถามกับตัวเองว่า

ที่ผ่านมาใยเส้นใยแงชีวิตนั้น มักผันแปรตลอดเวลา

ใยโมงยามของจังหวะชีวิต มักตกต่ำ แลขึ้นลง อย่างไม่คาดฝัน

ใยละครของโลกใบนี้ ถึงเร่งเร้าให้เราโลดแล่นในบทบาทที่เราไม่พร้อมที่จะแสดง

เวลาของชีวิตเป็นเช่นไรหนอ...

ชีวิตนี้.. เราขีดเส้นเองหรือ...

ชีวิตนี้.. ถูกกำหนดด้วยตัวตนของใครกันแน่

แล้วเรามีตัวตนไว้เพื่ออะไร...

หลายครั้งที่ผมมักเฝ้าเพียรถามตนเอง ด้วยการผ่านบทสนทนากับดวงดาว

ดาวบนฟากฟ้าไม่ได้บอกให้เรา รู้สึกว่าเราเป็นเพียงตัวน้อยนิดอันแสนไร้ค่าของจักรวาลหรอกนะ

แต่ดวงดาวยามราตรี มักจะบอกผมเสมอว่า

ชีวิตคนเรานั้นก็เหมือนเกล็ดดาวยามราตรีกาลนั่นแหละ

การรวมกันในความมืดมิดอ้างว้าง...ย่อมส่องสกาวไล่ความเงียบเหงา

แล้วคลี่คลายสู่ความสดชื่นได้..

ดวงดาวเพียงดวงเดียว ก็มีคุณค่า หากเราให้ความสำคัญกับตนเอง

ผมไม่รู้ว่า...โมงยามของชีวิตที่ผ่านมา จังหวะชีวิตได้เล่นตลกอะไรกับผมไว้บ้าง

ทว่าสิ่งหนึ่งที่ตระหนักรู้คือ

ห้วงยามของชีวิตที่แปรผันนั้น อย่างน้อยก็สอนให้เราตระหนักรู้ว่า...

ชีวิตเรา แม้จะดำรงอยู่อย่างรู้เท่าทันก็ตาม

ทว่าอีกด้านหนึ่งที่เป็นเงามืดของมัน

ก็เป็นมายาที่พร่าลวงให้เราหลงระเริง และเพลี่ยงพล้ำได้เช่นกัน

อาภรณ์แห่งรัก...

......ฉันฟื้นขึ้นมาด้วยอาภรณ์แห่งรักหลังหลับไหลอย่างยาวนาน

ด้วยท่ามกลางบทบรรเลงอันอ่อนหวาน

ละเมออยู่ในห้วงฝันอันดื่มด่ำแลพร่ำเพ้อถึงรสจุมพิตอันอ่อนโยน

......ลีลาแห่งรักย่างกรายแผ่วเบายิ่งกว่าลมหนาว

ทว่าเร้นลับกว่ามนตราที่คลี่ห่มมวลบุปผา

เจ้าลวงฉันให้ชะล่าใจในสัมพันธ์สามัญ

ซึ่งพลันอบอุ่นจู่โจมใจ……… ดุจแสงแห่งตะวันฉายฉานยามสายหมอกสลาย

.......เธอรับรู้หรือไม่ว่า

เหล่านี้เป็นความลับดุจเดียวกับสายธารเรียกร้องดินแดนอันพิสุทธิ์งดงามเ

พื่อซอนเซาะสู่ท้องทะเลน้ำเงินคราม

โมงยามของห้วงถวังค์ฝันและมีชีวิตอยู่ในห้วงรักนั้นสั่นสะท้าน

การสัมผัสมือเพียงครั้ง หรือเอ่ยชื่ออย่างแผ่วเบานั้น

ดั่งมนต์สะกดให้น้ำตาฉันไหลรินได้

รักเอย......

เธอเปรียบดั่งนกน้อยในพุ่มไม้

ส่งเสียงหวานลวงฉันให้สำเนียกว่ารู้จัก

แต่แล้วเสียงนั้นกลับแปรเปลี่ยน

มวลวิหคช่างมากมายเกินคณานับ

ทำดวงตาฉันฉงนฉงาย

ทำดวงใจฉันหวาดไหว....ร้าวราน

รักเอย....

เธอคล้ายดั่งเสียงคร่ำครวญของหริ่งเรไรแห่งราตรีที่ม่านฟ้าไร้ดาว

หวลให้อาวรณ์เหลือจะกล่าว.........

กระนั้นกลับมิได้หยุดยั้งบทบรรเลงโศลกแห่งตน

เพียงแผ่วจางลงยามดาราแปรเปลี่ยนเป็นฝ้าจาง

และยังประดุจดั่งน้ำค้างบริสุทธิ์.....

ซึ่งหยาดหยดลงยังดวงตาของดอกไม้

ทำให้ฉันฟื้นจากภวังค์และถูกสะกดด้วยมนตรา

ในความเยือกเย็นเงียบสงบแห่งรุ่งอรุณ

รักเอย.......

อันใดหนอจึงมิใช่เพียงฉันและเธอ

หัวใจโดดเดี่ยวและเหงาในห้วงอารมณ์

ใยจึงเรียกร้องใครสักคน

คะนึงใฝ่หาแต่เธอ

ฉันเฝ้าตั้งคำถามสอบสวนตนเองเพียงลำพัง

ในรักนั้น มีหลากหลายลีลาที่ร่ายรำ ขอให้เธอรับรู้ว่าฉันห่วงใย

อยากเห็นเธอเข้มแข็งนะคนดี เข้มแข็งนะจ้ะ