ช่วงเวลาที่มารรู้ว่า เจ้าชายสิทธัตถะจะหลุดจากกิเลสทั้งปวงนั้น
จอมมารได้ทิ้งไพ่ใบสุดท้าย ที่จะยื้อไว้ให้ได้
นั่นคือ การส่งธิดามารแสนสวยทั้ง 3 นาง ไปยั่วยวนเจ้าชายหนุ่มให้ลุ่มหลง
ทว่าการกลับเป็นเช่นนั้นไม่ ธิดามารอันได้แก่ กาม ตัณหา ราคะ ไม่สามารถกรีดกรายได้อย่างใจหวัง
ท้ายที่สุดพระพุทธองค์ ทรงบรรลุซึ่งโพธิญาณ ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง
ชีวิตก็เป็นเช่นนี้...
20 วันของการเข้าเงียบดูตนเอง นับว่านานมากที่สุดเท่าที่เคยทำมา
รับรู้ เรียนรู้ สังเกต อย่างเข้าในสรพพสิ่งอย่างไม่คาดหวัง
รับรู้อย่างไม่ผลักไสกับทุกเรื่องราวที่แย้มกรายเข้ามาอย่างคนแปลกหน้า
ทักทายและเดินจากไป
บางครั้งก็จู่โจมเข้ามาทักทายอย่างไม่ให้ทันตั้งตัว
ทำเอาแทบพลิกค่ำขมำหงาย สำลักและสะอึกเป็นระลอก
ทว่า...สิ่งที่ทำคือรับรู้อย่างเปิดเผย
ยอมรับทุกสภาพอย่างไม่คาดหวัง
ยอมรับในตัวตนที่แท้จริงของเรา
3-4 วันแรกของการเข้าเงียบ
ธิดามารเข้ามาจู่โจมตั้งแต่วันแรกอย่างไม่คาดฝัน
ร่ายรำด้วยลีลาอันอ่อนหวาน สลับยั่วนให้แทบจะคลั่ง
ทวีความดุเดือดเร่าร้อนขึ้นทุกวัน
โมงยามที่ผ่านเข้ามา ทั้งอึดอัด รุ่มร้อน ดั่งไฟสุม
แต่ก็นั่นแล..
นี่คือ ลีลา คือชีวิต
คือ ตัวตนของข้าพเจ้า
วันเวลาถัดจากนั้นมา..
เมื่อความหยาบของชีวิตเริ่มหลุดลอยออกไป
จิตเริ่มสงบลง ความละเอียดอ่อนของชีวิต
จิตที่แท้จริง ที่อยู่ลึกเริ่มฉายฉานเข้ามา
รับรู้ว่า ชีวิตคืออะไร สุขที่แท้คือเช่นไร
ใครคือคนที่เราควรห่วงใยและให้รักแท้อย่างแท้จริง
คือแม่..รอยยิ้มของแม่ ผุดพรายอยู่ในสติระลึกรู้
หยาดน้ำไหลออกมาอาบแก้มเป็นไรชื้น
ความสงบและสุข ทำให้จิตระลึกรู้อยู่ตลอด
แม้ว่าผู้คนที่เข้าร่วมมีมาก
ทว่า ด้วยจิตที่เงียบสงบ
ทำให้ดั่งกับเราสงบนิ่งอยู่คนเดียวในโลกใบนี้
แม้ว่าความสับสนจะอยู่รอบกายเราก็ตามที
เงียบสงบจริงหนอ
กาลเวลาล่วงเข้ามาเนิ่นนาน..
แปลกจัง คนที่ไม่คิดว่าจะคิดถึงในโมงยามเช่นนี้
และไม่เคยโผล่ในมโนสำนึกในช่วงแรกของการเข้าเงียบ
กลับผุดพรายออกมาในช่วง 5 วันหลัง
อันใดหนอถึงได้ชำแรกเงียบลึกได้นานขนาดนี้
จิตหยาบนั้นจะหลุดลอยเป็นมโนภาพ ให้เราได้เห็นในวันแรกๆ
เมือความหยาบหมดไปเรื่อยๆ ความละเอียดอ่อนเริ่มปรากฏ
ความสงบและการตระหนักถึงการปล่อยวางสรรพสิ่งทางโลก
จะเผยความงดงามในชีวิตให้กับเรา
เธอ เช่นกัน
คนที่ไม่คาดฝัน
ก็ผุดพรายเข้ามาในชีวิตและมโนคติ..
นี่คือ ลีลา
นี่คือ ชีวิต
นี่คือ ตัวตน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น