ห้วงยามใดที่สามารถสรรหาเวลาให้กับตนเองได้ฉันมักแอบปลีกเร้นกายไปนั่งเหม่อมองสายน้ำเจ้าพระยาเพียงลำพังที่ธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ ไม่ว่าจะอยู่ในห้วงภวังค์ของอารมณ์ที่ดำดิ่งซ่อนลึก เงียบงันเพียงใดก็ตาม ฉันก็ยังมีสายน้ำ....เป็นมิตรที่แสนดี มิตรที่คอยสดับตรับฟังเรื่องราวของฉัน อย่างใส่ใจในเนื้อหา
เช่นกัน....กับสายน้ำ เธอมีเรื่องราวที่ผ่านพบมามากมาย บอกกล่าวฉันอย่างเก่าก่อนทุกคราไป เราสองแย่งกันแลกเปลี่ยน เล่าขานเรื่องราวกันย่างสนุกสนาน
แต่วันนี้ฉันพกพาบางอย่างมาหาสายน้ำ"วันนี้ เธอเป็นอะไร" สายน้ำถามฉัน"ฉันเหนื่อยเหลือเกินกับเรื่องราวอันหลากหลายของผู้คนรอบข้าง ทุกอย่างประดังเข้ามาดั่งระรอกคลื่อน ฉันอยากหลับสักตื่น ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของราตรีกาล"
มาหาฉันสิ...ในอ้อมกอดฉันนั้น ไออุ่นอวลด้วยความรัก อาทร และความฉ่ำเย็นคลายความอ่อนล้าให้เธอได้ เคลื่อนกายอันบอบบางของเธอมาหาฉันสิ"
ฉันดำดิ่ง ละล่องกลืนหายไปในสายน้ำที่หอมกรุ่นแลอ่อนนุ่มสายน้ำได้ชักนำฉัน เดินทางไปยังสถานที่ต่างๆ ทั้งจุดเริ่มต้น เป้าหมาย และปลายทางเสียงสะท้อนอย่างอ่อนโยนของเธอ....ต้องโสตฉันว่า
"ชีวิต...คล้ายดั่งการเดินทางของสายน้ำแห่งการเวลาเมื่อยามใดที่ตัดสินใจที่จะเดินทางแล้ว ก็ไม่สามารถย้อนกลับทางเดิมเช่นเก่าก่อนได้ ทุกอย่างที่เราย่างกรายผ่านไปได้กลายเป็นเถ้าถ่านที่ซุกซ่อนอยู่ในซอกหลืบของความทรงจำ ที่คละเคล้ากันไปทั้งรอยยิ้ม-คราบน้ำตา ทั้งเสียงหัวเราะอย่างเริงร่า-ร้องไห้อย่างร้าวราน เสียใจ-ดีใจ
ชีวิตดำเนินไปดั่งตัวโน้ตในบทเพลงที่เริ่มต้นอาจจะขึ้นต้นที่ท่วงทำนองอ่อนหวาน ลีลาอันอ่อนช้อย ทว่าสุดท้ายจบลงอย่างใดเล่า.....ใครเลยจะทราบได้ท่วงทำนองของบทเพลงมีทั้งสุขและทุกข์ "หากเรารู้ไม่เท่าทันในลีลาของตัวโน้ตบทเพลงของชีวิตเราก็จบลงอย่างเศร้าสร้อย"
"ชีวิตคนเรา....เดินทางเช่นเดียวกับสายน้ำที่ต้องพานพบเรื่องราวต่างๆมากมาย เราพบกันเพื่อพราก เพื่อไปพบสิ่งใหม่ในทุกโมงยามของชีวิตที่เรามิอาจคาดเดาได้ว่า...คือสิ่งใดกันทุกเสี้ยวจังหวะชีวิต เราควรดำเนินไปอย่างเบิกบานเก็บเกี่ยวทุกอย่าง อย่างมีคุณค่าและอย่างงดงาม ทุกอย่างที่พานพบเป็นครูสอนเราให้ตระหนักถึงความจริงอย่างเท่าทัน
เป็นไปได้ที่บ่อยครั้ง เราอาจจะสะดุดกับเรื่องราวบางเรื่องที่เข้ามาอย่างเจ็บปวดแต่ก็นั่นแหละจ้ะ เหล่านั้นคล้ายดั่งเกลียวคลื่นเริงระบำต้องพยับแดดในยามเย็นที่สร้างความงดงาม ความอ่อนไหว...อ่อนโยน และการมองโลกอย่างเท่าทัน เป็นการประทานของขวัญอย่างล้ำค่าแด่ชีวิต"
สายน้ำยังได้พาฉันเดินทางต่อไป ผ่านห้วงกาลเวลาและในรอยต่อของสรรพสิ่ง ให้ฉันได้เห็นคุณค่า ความงดงามของชีวิตต่อไป
ห้วงยามใดที่ฉันมีเวลาว่าง
ฉันมักพบตัวเองปลีกวิเวกเพียงลำพังด้วยรอยยิ้มสีจางๆอยู่กับสายน้ำแห่งกาลเวลา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น